Naar aanleiding van de jubileumwedstrijd stond het volgende artikel in de Voetbal International.
Ajax-show in sfeervol Rijnsburg
Westwaarts. We rijden de bloembollenvelden in. Op naar Rijnsburg waar de plaatselijke boys het opnemen tegen niemand minder dan Ajax. ‘Kom alstublieft op de fiets’, meldde de website van de hoofdklasser daags voor de wedstrijd. Gelukkig vind ik een parkeerplaatsje bij Cas Zwaan geverfde chrysanten. De weg naar het complex lijkt wel een kleine voetbalmarkt, de officiële fanclub van de Amsterdammers heeft vrijwel een complete huishoudbeurs opgebouwd. En wie dan nog niet genoeg heeft,kan ook nog allerhande waren van de thuisclub kopen.
Na binnenkomst moet ik twee, nee, drie keer kijken. Ik wist dat hier een nieuwe tribune was neergezet, maar dit slaat werkelijk alles. Fantastisch! Over de hele lengte van het veld pronkt een transparante tribune, gepokt en gemazeld met gele en zwarte stoeltjes, en geen enkele paal die het zicht beneemt. Ik probeer me razendsnel zo’n mooie tribune in het betaalde voetbal voor de geest te halen, maar zonder resultaat. Dit slaat echt nergens op, het zaterdag voetbal leeft in de bollenstreek, maar dit is tegen alle recessiewetten in. De persruimte is groter dan die bij NEC, hapjes en drankjes zijn er in alle soorten en maten, een plat beeldscherm verbindt ons met de Tour. Ach, ik kan wel pagina’s vol schrijven over deze schoonheid, maar we kwamen voor Ajax. De als immer goed gecoiffeerde Amsterdammers betreden het veld tussen een haag van meisjes met geel-zwarte vlaggen, voorafgegaan door pupillen met grote clubvaandels vocaal begeleid door de opeenvolgende clubliederen.
Gegrinnik langs de rangen als de grensrechter Koeman blijkt te heten. Wat een heerlijkheid. Zesduizend mensen klappen hun handen stuk. Zou het de Rijnsburgers lukken te stunten? De selectie is eerder gaan trainen voor deze kraker. Drie kwartier later staat er 0-7 op het scorebord. ‘Dat worden gebakken uien’, grinnikt een katwijker achter me. Daar aan de Noordzee noemen ze de edele Rijnsburgers al sinds jaar en dag uienneukers, vandaar.
In de rust worden we getrakteerd op een heuse harmonie, wat een feest. Oude tijden herleven als de plaatselijke brasband de rust maximaal uitrekt tot dik 20 minuten, de geüniformeerde muzikanten zijn niet weg te rammen. Het applaus is ovationeel, we zien hier dan ook niet zomaar een dorpsharmonie, maar de plaatselijke floraband, die net twee gouden medailles heeft veroverd op het Wereld Muziek Concours in Kerkrade. Een pleister op de wond van de ongekende vernedering voor de trotse hoofdklasser op de groene mat.
Ajax speelt zijn eerste wedstrijd zonder voorafgaand een training en een bosloop te hebben moeten ondergaan en het is te merken. Goh, wat gaat het makkelijk, Daniël de Ridder slingert gedurende het duel zeker een balletjes of dertig van vooral de rechterflank voor het doel, De Zweedse aankoop Markus Rosenberg scoort drie keer, Olaf Lindenbergh doet verdacht veel aan voormalig voetballer Danny Blind denken en de ploeg speelt subliem. En dan ontbreekt het halve basiselftal nog. Deze wedstrijden zijn geen maatstaf, maar wie met 0-12 – want dat wordt het uiteindelijk – bij Rijnsburgse Boys wint, kan voetballen. Coach Blind is na afloop niet ontevreden, maar dat heeft andere oorzaken. ‘We ronden nu het fysiologische deel af. Nu is iedereen als het goed is in de juiste conditie om dat spelletje te spelen dat ik voor ogen heb. We zijn ongeschonden uit dat deel van de aanloop gekomen, daar ben ik erg blij mee. Nu kunnen we naar het voetbal gaan kijken. De uitslag vandaag zegt me verder niet zoveel, belangrijker vind ik dat bijvoorbeeld Rosales weer zijn eerste wedstrijdminuten heeft gepakt.’
De Zeeuw oogt ontspannen en afgetraind. Gevoelsmatig lijkt hij de juiste man op de juiste plaats. We zullen het zien. Na afloop blijkt nog steeds hoe groot Ajax eigenlijk is. Achter de dranghekken naar de bus is het een Napolitaans pandemonium. Geen honderd, geen duizend, nee, nog veel meer fans willen allemaal een foto, een aanraking, een handtekening. Opvallend is het aantal vrouwelijke bakvissen. Uiterlijk doet ertoe in Amsterdam, dat is altijd zo geweest en zal altijd wel zo blijven. Mooie momenten ook, de wanhopige moeder die op zoek is naar de handtekening van Ronald Koeman die nog ontbreekt in het autogrammenboekje van haar zoontje. ‘Is die echt weg? Nee toch?’ En wat te denken van de brullende kleuter die net heeft gehoord dat zijn favoriet Ruud van Nistelrooy niet bij Ajax speelt. Twee oude stewards kijken het hoofdschuddend aan. Over één ding zijn ze het wel eens: ‘Die konden de Europa Cup wel eens gaan winnen.’
