Voetbal is emotie
Onder de bezielende leiding van Fred Voorbergen hebben we afgelopen zaterdag het jaarlijkse uitje gehad van het vrijdagavond 45+-team. Dit keer was de jaarafsluiter niet bij DOS Kampen (waar we afgelopen jaren meededen aan een toernooi), maar dichter bij huis in de sleutelstad Leiden. De rondvaart op een borrelboot door de grachten was ondanks het slechte weer errrug leuk. Daarna in het Pesthuis in Leiden (mooie locatie is dat zeg) samen met een paar honderd man op een groot scherm de wedstrijd Nederland – Turkije gekeken (zie foto hieronder). Geen hele goede, maar wel een prachtige wedstrijd dat in mijn (niet zo neutrale) ogen uiteindelijk een terechte winnaar kreeg. Na het laatste fluitsignaal en op de muziek van de Snollebollekes, dansten de 45+ ledematen (voor zover mogelijk) samen met de overige aanwezigen vrolijk van links naar rechts. En het was nog lang gezellig.
Voetbal is emotie zegt men wel eens. Dat was gisterenavond zeker het geval waarin in alle opzichten de kanten van emoties te zien zijn geweest: teleurstelling, irritatie over een slechte gegeven pass van 1 van de 22 acteurs op het veld, boosheid op het arbitrale trio en natuurlijk intense vreugde. Op de tribunes, thuis of net zoals wij bij een groot beeldscherm zullen dergelijke emoties er ook zeer zeker zijn geweest. Zolang er geen vandalisme en/of vechtpartijen bij komen kijken, dan kan ik daar echt van genieten.
Rijnsburgse Boys heeft als vereniging een bewogen jaar achter de rug. Ook met de nodige emoties en helaas onrust. Er zijn daarom best wel veel gesprekken/vergaderingen geweest de afgelopen maanden om de rust weder te laten keren. Als bestuurslid krijg je daarvan veel mee en daarom ben ik ook vaak op de club geweest sinds maart. Een paar weken geleden vroeg mijn jongste dochter waarom ik nu alweer naar Rijnsburgse Boys ging op een doordeweekse avond. Op mijn antwoord dat ik bestuurslid ben en na enige uitleg in Jip en Janneke taal wat dat dan inhoudt, vroeg ze me: “Je bent dus een beetje de baas van Rijnsburgse Boys?”
Naast de afspraken/overleggen waarin ik hierboven naar verwijs, heb ik als nieuwbakken secretaris ook best wel wat uurtjes gespendeerd met mijn voorganger Jaco Heemskerk. Hij heeft me uitstekend op weg geholpen en gezorgd voor een goede overdracht. Een van de leuke zaken die hij me heeft laten zien, is het archief waarin een macht aan foto’s, presentatiegidsen en ook zo’n beetje alle edities van het vroegere clubblad De Treffer is gearchiveerd. Ik heb een willekeurige editie open geslagen en kwam een verslag tegen van het creatief megabrein van Niclas G. @Nico Glasbergen: je moet maar eens een uurtje grasduinen in het archief. Echt leuk! Ondanks het bewogen jaar hebben gelukkig ook veel leuke zaken de revue gepasseerd. Denk dan bijvoorbeeld aan de gezellige familiedagen, het zomerkamp (wellicht volgend jaar op sportpark Middelmors?) en diverse teams die kampioen zijn geworden. Dat zijn ook de dingen waar we het allemaal voor doen toch?
Binnen de voetbalsport draait het om “wij” en niet om “ik”. Het is immers een teamsport en je doet het dus samen. Dat geldt overigens ook buiten het veld op onze club waar vrijwilligers samen bergen werk verzetten. Vanwege dat sociale aspect is vrijwilligerswerk naast nuttig vaak ook leuk. Dat maakt dat het in een voetbalvereniging als dat van ons niet alleen om de voetbalsport gaat, maar ook om het wij-gevoel. Dat creëert een emotionele band denk ik. Onze club draaiende houden, kan niet door één iemand gedaan worden, maar gaat alleen samen. Er moet veel gedaan worden en daar hebben we gelukkig veel vrijwilligers voor. Maar we kunnen best wel nog wat extra handjes gebruiken. Het spreekwoord luidt immers: vele handen maken licht werk.
“Nou pap, ben je nu de baas of niet?”. Mijn antwoord: “Ja Madelon, net als thuis.” Niet dus. Ik wens u allen een hele prettige zomervakantie toe en zie jullie graag in het nieuwe seizoen weer fris en fruitig op sportpark Middelmors.
