De wonderen zijn de wereld nog niet uit
Zou het dan toch? Dat het eerste team van onze mooie club wederom kampioen gaat worden is een kwestie van tijd, ook al stribbelt Capelle nog zo hard tegen, maar dat ik mijn steentje daaraan ga bijdragen zou toch wel een enorme verrassing zijn, ook voor mij. Kon ik vorig jaar zelf nog bijsluiten bij het eerste, toen konden we als team helaas niet als eerste eindigen. Dit jaar is het precies andersom. Het team eerste en ik niet in het eerste. In de voorbereiding ging alles nog crescendo, maar daarna was het snel gedaan met het lichaam van ‘Haantje’. En toen het na de winterstop weer misging, had ik het eigenlijk opgegeven. Tot vorige week.
Via via ben ik namelijk aan het adres gekomen van een therapeut uit Den Haag. Hij noemt zichzelf een manueel chiropractor en kan echt alles met zijn handen. Afgelopen maandag ben ik voor het eerst bij hem geweest en ik voelde mij gelijk een stuk fitter. Volgens zijn zeggen was dit nog maar de introductie behandeling. Na een intakegesprek waarin ik mijn verhaal deed, ging hij mij onderzoeken. Al snel kwam hij tot de conclusie dat mijn rug niet helemaal goed in elkaar steekt en dat daar het probleem zit. Na een korte behandeling gaf hij aan dat ik dinsdag wat rustig mocht gaan trainen en dat hij woensdag echt goed aan de slag met me gaat. Komende vrijdag ga ik dan weer terug en dan moet het probleem volgens hem al zo goed als over zijn. Hooguit dat ik volgende week nog een keertje terug moet.
De wedstrijd van zaterdag komt dan ook te vroeg voor me, maar dan worden we toch nog geen kampioen. Vanaf volgende week kan ik echter weer vrijuit alles doen en dus ook voluit trainen. En dat ga ik dan doen ook! Ik heb inmiddels al een gesprek met de hoofdtrainer gehad en die heeft me er graag bij. Of ik ook speelminuten krijg ligt aan mij, maar dat gaat goed komen. Altijd heb ik gedroomd om met het eerste kampioen te worden als speler, maar tot nu toe is dat niet gelukt. Voor het laatste kampioenschap in de vorige eeuw was ik net te jong (b-junior), en gedurende de twee titels in 2006 en 2007 speelde ik lager (in Samba5 en het 2e). Wie weet gaat het er dit jaar toch van komen dat ik de bloemen krijg en bedolven wordt door vele dolenthousiaste Rijnsburgers. Het zou wat zijn.
Morgen, woensdag, wordt een belangrijke dag, maar ik heb alle vertrouwen in deze ‘wonderdokter’. Hij zal me gaan pijnigen, maar pijn is in dit geval zeker fijn. De gedachte alleen al dat ik weer alles moeiteloos kan gaan doen maakt me enorm blij. Ik weet nu wat het echte lentegevoel is. En de lente doet in april ook volop zijn intrede, want er komen heerlijke dagen aan. Ook voor mij schijnt het zonnetje weer continu, ook op sociaal vlak trouwens, maar dat terzijde. De voetballer Martin den Haan was (zo goed als?) dood, maar is weer springlevend. Met Pasen kunt u daar getuige van zijn. Wat een symboliek!
