Olympique Tragique
Mensen zijn ontzettend fascinerende wezens. Eigenaardigheden te kust en te keur. Wil je aparte gevallen zien ? Doe je ogen open en de kans is groot dat je er één ziet. Ik heb al een tijdje een geïnteresseerde en tevens geïrriteerde blik op een bekendheid. Zijn naam is bij alle voetballiefhebbers bekend. Hij kijkt met één gezichtsuitdrukking: alsof hij zojuist zijn moeder van 96 jaar naakt uit de douche heeft zien stappen en het beeld niet uit zijn gedachten kan wissen… Zijn naam is Arsène Wenger, al jaren de trainer-coach van Arsenal.
Wenger had aanvankelijk succesvolle jaren bij Arsenal. FA Cups en titels waren gemeengoed en de Chelsea’s en Manchester’s waren meestal ver weg. De tijd verstreek en het Franse orakel zag zijn successenreeks tanen. Het geld nam bezit van het Engelse voetbal, maar ‘Le Professeur’ kon met zijn club niet mee in die financiële wedloop. Sindsdien ondergaat hij lijdzaam hoe er jaren verstrijken waarvan hij bij voorbaat al weet dat ze weer geen titel gaan opleveren. En dat is aan deze beroepszuurpruim te zien. Topwedstrijden verliest zijn ploeg meestal, het is vreselijk vaak ‘net niet’. De scheidsrechter is de gebeten hond, zijn ploeg wordt benadeeld en het zit niet mee. Professeur Humeur kan er allemaal maar slecht mee omgaan. Het is onderhand de vraag of Wenger aan een lachziekte lijdt. Het Syndroom van Chagrijn. Misschien dat hij thuis na een winstpartij wel eens kan lachen. Dan ziet hij zijn onberispelijke jeu-de-boule veld, trekt twee flessen Bordeaux open en wordt langzaam aan vrolijk. Na een bacchanaal ontspannen de spieren in zijn kaken en komt er een lach tevoorschijn. Om de volgende dag wakker te worden naast de lelijkste buitenechtelijke dochter van Mitterrand. En dan betrekt een donderwolk weer zijn vaste plekje boven Wenger’s hoofd.
Onlangs stond er in VI een interview met Andries Jonker. Het voormalige schoothondje van Van Gaal is er maar liefst hoofd jeugdopleiding en gaf hoog op over de club. Een detail: passeer met beslissingen niet ‘Boss’ Arsène, want dan wordt ie boos. Is Arsène wel eens niet boos ? Als supporter van deze club zou je toch doodmoe worden van bijna twintig jaar lang dezelfde bedrukte knar langs het veld. Geen titel gegarandeerd. Sinds kort gaat Arsenal weer geld uitgeven. Özil, Giroud en Alexis Sanchez zijn erg goed, maar ook met hen wordt hij geen kampioen. De tragiek van Wenger is dat het nooit meer beter wordt dan dit bij Arsenal. Geld, faciliteiten, het maakt niet uit. Er zijn altijd teams beter, zowel nationaal als internationaal. Wenger gaat gewoon stug door. Hij staat na elke wedstrijd, week na week gerimpelder, verongelijkt voor de camera.
De man heeft een prachtige trainersloopbaan gehad, maar het is nu een keer tijd om te stoppen. AOW-leeftijd bereikt, FA Cup gepakt afgelopen zomer, klaar. Beetje net als Guus Hiddink. Het begint op een gegeven moment iets zieligs te krijgen. Iets krampachtigs. Arsène zonder gêne. Vooruit, de man verdient nog wel een eerbetoon. Als variant op dat kaasje zouden ze voor hem een snoepje moeten verzinnen. Een zuurtje natuurlijk. Dat kaasje is bekend en heet ‘La vache qui rit’ oftewel de lachende koe. Er is vast wel een fabrikant in Frankrijk te vinden, of Engeland, die dat zuurtje wil maken. En dan noemen ze dat zuurtje ‘L’homme qui rit jamais’ (de man die nooit lacht). Leuk papiertje eromheen met de beeltenis van Arsène. Geschoten na een nederlaag. Wel met een waarschuwing erop: ‘niet te hard zuigen… kan kaakkramp veroorzaken’. Arsène, merci et au revoir!
