Kinderspel
Heeft u zich wel eens afgevraagd waar u het meeste plezier uit haalt ? In de huidige tijd is dat namelijk best een interessante vraag. Er zijn nogal wat dingen die even niet meer mogen, of niet op de manier waarop we die dingen het liefst willen. Interessant is het dan om te zien wie in problemen denkt en wie in oplossingen. Wie blijft hangen in zijn plaagbubbel en wie ziet kansen die er anders niet waren, of maakt er met een positieve blik het beste van ? Even terug naar de basis is helemaal niet zo erg, al is het natuurlijk wel vervelend als het erg lang duurt. Dan is het zaak iets simpels te vinden waar je echt je vreugde uit haalt. En dan blijkt soms dat dat simpele wat je zo leuk vindt, in feite een spiegel is die je voorgehouden wordt. Het leven kan heel gecompliceerd zijn, maar veel mensen maken het ook allemaal moeilijk. Maar blijven door etteren over wat je niet hebt, in plaats van koesteren wat je wel hebt. Met een positieve blik naar dingen kijken, in plaats van blijven mauwen en jezelf in de slachtofferrol plaatsen. Die spiegel zijn eigenlijk de mensen die we met onze zogenaamde grote mensen wijsheid zoveel afleren, terwijl we ze juist beter kunnen laten zijn wie ze zijn. Kinderen. Ze leren ons dat volwassen zijn niet zo goed is als het lijkt. En het woord kinderachtig heeft een negatieve lading, terwijl het juist heel positief is.
Men neme een voetbalveld, een bal, 18 of 22 (9 tegen 9 of 11 tegen 11) enthousiaste kinderen, een grote lummel met een fluit en wat begeleiding. En zie daar, plezier verzekerd. De afgelopen maanden waren voor mij de zaterdagochtenden een hoogtepunt in de week, want ik mocht de onder 11 fluiten. Een groep ontzettend leuke ventjes, die zo lijkt het, altijd zin hebben om te voetballen en nooit klagen. Het was de laatste maanden onvervalst wisselvallig Nederlands weer, met ijs, sneeuw, kou, een gure wind en soms ineens een warm zonnetje. Maar de jongens sputterden nooit tegen, er waren weinig absenten en het enthousiasme was er altijd. Een kinderhand is gauw gevuld. Ze waren het niet altijd met de arbiter eens, zo hoorde ik soms meteen. Ook aan de keukentafel werd wel eens geklaagd over die kale lummel met die fluit. Terecht. Kinderen en dronkaards spreken immers de waarheid. Maar dat deden ze wel respectvol. Voor fluiten geldt niet: “een kind kan de was doen”. Zelfs bij jonge heren kan dat namelijk knap lastig zijn, want als je het goed wil doen moet je constant scherp zijn. Toch accepteerden ze wel dat er wel eens wat fout gaat. De trainers noemen het kind tenslotte ook wel eens bij de naam. Die jongens zijn niet zo kinderachtig als hun leeftijd doet vermoeden.
Heeft u er wel eens bij stil gestaan waarom we wel het woord kinderachtig hebben maar het woord ‘volwassenachtig’ niet ingeburgerd is ? Kinderen zijn vrijwel altijd eerlijk, (vrij) ongecompliceerd en ze vermaken zich met simpele dingen. Volwassenen liegen nogal eens dat het een lieve lust is, zijn zo gecompliceerd als de coronacrisis zelf en er zijn zat volwassenen die werkelijk nooit tevreden zijn. Vertel mij maar wat beter is. Kinderachtig zijn zou negatief moeten zijn. Maar kinderachtig is eigenlijk heel positief. En over het veelgehoorde verwijt ‘doe eens volwassen’ zou men eigenlijk twee keer na moeten denken. Als we allemaal wat kinderachtiger zouden zijn, zou het leven een stuk leuker zijn. In plaats daarvan wordt de druk onevenredig hoog opgevoerd, moet men van alles (zonder dat het werkelijk moet) en wordt een hoop potentieel plezier overgoten met een zwarte rottende saus.
Ik moest er pas nog aan denken toen ik de documentaire reeks over André Hazes zag. Eigenlijk is die reeks één grote maar verkapte promo om kinderen wat meer kind te laten zijn. Hazes zelf had een tiran van een vader, werd zelfs misbruikt, zo onthulde zijn familie en het huishouden leefde onder constante spanning van pa Hazes. Hazes’ liedjes zijn doorspekt met verwijzingen naar dat verleden, daar hoef je niet eens goed voor te luisteren. Zelfs toen pa Hazes al lang en breed overleden was, zat die ouwe nog steeds op de schouder van zijn zoon. Daar zat hij altijd. Altijd die nare herinnering. Daar kan geen mens onberoerd onder blijven en dat is ook wel gebleken: alcohol sloopte een uniek talent, mede omdat pa er altijd op een uiterst negatieve manier was en zijn kind niet kind kon laten zijn. Ongecompliceerd en ontspannen, dat had André graag willen zijn. Alleen op vakanties was hij dat, zo vertelde Dré junior. Niet toevallig omdat hij toen veel meer kind was dan thuis. Er zit een enorme tragiek in. Niet in de laatste plaats omdat mevrouw Hazes in wezen de giftige invloed van haar ‘volwassen’ schoonvader nog steeds schaamteloos cultiveert.
Kinderachtig mogen zijn is niet eens zo verkeerd, want als je je altijd maar zo zogenaamd volwassen moet gedragen, kan je nog wel eens het kind van de rekening worden. En ook al is verantwoordelijk gedrag belangrijk in de grote mensen wereld, wat minder druk, wat minder stress, wat minder eisen kunnen echt geen kwaad. Net zoals dat op het voetbalveld wonderen doet. Het is namelijk heel interessant om te zien wat het met een kind doet als je wat minder eist en het meer zichzelf laat zijn. In dat licht kan ik ouders niet begrijpen die altijd maar blijven pushen en dingen van hun kind eisen die het niet in zich heeft, vaak als compensatie voor eigen falen. Het kind kan gek gezegd vaak wel de was doen, maar de ouder niet.
Kinderachtig zijn of doen is zo gek nog niet. Deden volwassenen dat wat meer, dan zou dat een hoop ellende schelen.
