Schoolvoorbeeld
In de media worden we overspoeld met allerlei berichten, interviews, columns en andere gesproken en geschreven feiten en meningen. De voetbalwereld zit er vol mee. Nieuwe sterren aan het firmament, oude rotten, ervaren en onervaren heren en dames geven hun mening over wat zij beleven. Met name de interviews met jonge spelers kunnen op een bepaalde manier interessant zijn en tegelijkertijd irritant. Het is bekend dat de jeugd van de profclubs al mediatraining krijgt, om ze te wijzen op de gevaren van bepaalde uitspraken en ze tips & tricks te geven hoe ze zich moeten presenteren voor een camera en microfoon.
Toch helpt die training niet altijd. Soms gelukkig maar, want er staan wel eens bijzonder grappige en authentieke mensen voor een camera. Echte mensen. Kijk eens op (a)social media en je ziet dat er heel veel dat helaas ook niet zijn. Of ze zijn wel echt, maar leven totaal buiten de realiteit. Voetballers die het hoog in de bol hebben, gewoon teveel geld verdienen en teveel aandacht krijgen, waar ze helemaal niet mee om kunnen gaan. Een goed seizoen en ze horen in hun ogen al bij een Europese topclub te spelen. Ze vertonen vervelende trekjes, halen altijd maar weer verongelijkt hun gram en denken dat ze onze lieve Heer zijn, zo lijkt het. Ik noem een Noa Lang. Ik pruim ze niet.
Mijn hart ging open toen ik afgelopen zondag het interview zag wat IJsbrand van Tilburg had met Bram de Bruin. Bram is al een tijdje geen echte basisklant meer in onze selectie en dat doet hem uiteraard geen deugd. Daar vroeg de interviewer dan ook naar. Wat Bram vervolgens vertelde, is standaardkost voor een speler die voor de camera en/of microfoon met de pest in zijn lijf zit. Hij wees niet naar anderen, bleef uiterst beleefd, in prima volzinnen en deed niet aan ikke, ikke, ikke. Nee. Het was wij, wij zijn een team en ik heb even de pech dat het draait sinds mijn blessure. “Respect tonen naar mijn medespelers”, zo zei hij. De volwassenheid straalde van hem af. Iedereen die onze selectie namelijk kent, weet dat hij gewoon een basisspeler is, qua kwaliteiten. Dat betekent niet dat Henk Wisman iets geks doet nu. Zeker niet, als het staat en loopt, dan verander je het niet. Zo simpel is het. Bram realiseert zich dat en blijft gewoon knokken en vult zijn invalbeurten zo goed mogelijk in. En goed is hij.
Ik geef eerlijk toe, het is een speler naar mijn hart. Een favoriet. Met een verfijnd linkerbeen, uitstekende techniek, duelkracht, snelheid, veel loopvermogen en ook nog eens een goed schot. Dat zijn de jongens die nog wel eens manusje-van-alles van het elftal mogen spelen, want ze worden op allerlei posities gebruikt. Bram slaat op geen enkele positie een modderfiguur en als ie al manusje-van-alles van het elftal is, dan wel een hele luxe. Ik vind het een topper. En om eerlijk te zijn denk ik dat hij zich volgend seizoen weer in de basis gaat knokken. Ik gun dat iedereen, maar iemand zoals hij, die zo’n goed interview geeft, nog iets meer. In een tijd waarin veel mensen na tegenslag snel naar anderen wijzen en niet eerst naar zichzelf kijken, is hij een verademing.
Wie herinnert zich nog de legendarische thuiswedstrijd tegen Capelle op 13 mei 2017 ? Onze mannen kwamen met 0-3 achter, maar bogen dat om naar 4-3. Waarschijnlijk kende vrijwel niemand Bram toen al, maar hij scoorde wel de 0-2 en de 0-3. Een wedstrijd die hem op de scoutingslijst moet hebben gezet. Om vervolgens zijn transfer van Barendrecht, waar hij later ging spelen, naar Rijnsburgse Boys helemaal waar te maken. Zoals – eigenlijk een concurrent – Roderick Gielisse zei: “hij is te goed voor de bank”. Het is het lot van een voetballer bij een club als de onze, waar het eerste veel meer dan elf goede spelers heeft. Het interview van afgelopen weekend maakt duidelijk dat we ons geen zorgen hoeven te maken over zijn veerkracht. Die blijft stug doorgaan en knokken tot hij weer in de basis speelt.
Tip voor de mediateams van de profclubs: sla het interview met Bram de Bruin op je harde schijf op en laat het aan jongens zien die na een paar bankbeurtjes gaan muiten. Koppie erbij houden, na blijven denken, werken en je grote mond houden. Zeer waarschijnlijk onbedoeld heeft De Bruin een schoolvoorbeeld gegeven van hoe je je volwassen kan presenteren in de media. Op naar de basis Bram!
