Iedere week gaat fotograaf Jan Jungerius langs bij een wedstrijd op sportpark Middelmors. Deze keer waren de mannen van JO11-3 aan de beurt. Martin den Haan schreef het verslag.
RBB JO11-3 vs Voorschoten ’97 JO11-2
Zaterdag 5 februari mochten de jongens van de JO11-3 wederom het strijdperk betreden. Helaas kon Syp er niet bij zijn. Hij was deze week degene die geveld was door het virus. De jongens van de tegenpartij kwamen dit keer uit Voorschoten. Na vorige week weer gestart te zijn met de competitie tegen onze plaatsgenoten uit Valkenburg, nu dus wedstrijd twee tegen jongens onder de rook van Leiden. Vorige week hadden we het zwaar, wat ook resulteerde in een grote nederlaag (1-9). Weliswaar konden we lang mee, maar het laatste kwart was toen de pijp goed leeg.
Vandaag startten we enigszins voorzichtig. Enerzijds keken onze jongens misschien figuurlijk, maar zeker letterlijk op tegen de grote jongens uit Voorschoten. Menigeen was namelijk zeker één en in enkele gevallen ook twee koppen groter. De jongens uit de JO11-3 zijn namelijk een jaar doorgeschoven, zodat ze een jaar eerder op een half veld kunnen spelen. Hebben ze meer ruimte om hun voetbalkunsten te vertonen. En die hebben ze, zo laten ze dit seizoen wekelijks zien.
Maar terug naar de wedstrijd. De start was voor Voorschoten ’97. Na wat speldenprikjes, die onze keeper Matthias niet deerden, kwam Voorschoten op rechts door. Deen ging er achteraan, maar was net te laat om de voorzet te blokken. De bal kwam prima voor en de spits van Voorschoten had hem dan ook voor het intikken. Onze spits Jesse riep gelijk al “geeft niks, het is maar één doelpunt.”
En hij had gelijk. Chris, de onverzettelijkheid zelve, zette weer eens door op rechts, kwam in schietpositie en loste een diagonaal schot wat in de verre hoek belandde. Keeper was kansloos. Dit gaf de JO11-3 een goede boost, want de aanvallen volgden elkaar nu snel op. Chris stond nu aan de basis van de tweede goal. Dit keer vanaf links nam hij een uitbal. Via een fraaie één-twee combinatie met Jimmie vond hij Mick Hovingh. Mick had weinig tijd om te bedenken wat hij moest doen. En dus besloot de rechtspoot de bal direct met links te nemen. En hoe! Precies in de hoek met een flinke vaart was zijn schot de keeper van Voorschoten te machtig.
Zo hadden we de achterstand nog voor de rust omgedraaid in een voorsprong. En de koek was nog niet op. Want Jesse werd op links de diepte ingestuurd. Hij wilde strak voorgeven, maar, mede door de harde wind die we mee hadden, zeilde de bal over de keeper hard het doel in. Hij zat er mooi in, maar Jesse was wel zo eerlijk om toe te geven dat het als voorzet bedoeld was.
Het zat dus een keer mee. En dat was fijn, want na voor de herfstvakantie ongeveer alles gewonnen te hebben, zijn we daarna in een klasse hoger tegen alleen maar nederlagen aangelopen. Voetballend kunnen we prima mee in deze eerste klasse en zijn we tot in het derde kwart veelal gelijkwaardig of zelfs beter dan de tegenstander, maar op kracht verliezen we het dan vaak. En op onoplettendheid. Grijpen we net te laat in of zien we een tegenstander over het hoofd. Zo ook vlak voor rust. Het slimme en handige meisje van de tegenstander stond op de goede plaats en gaf een prima pass op haar teamgenoot, die Matthias nipt wist te verschalken. Dus gingen onze jongens aan de limonade met een kleine voorsprong, 3-2.
De tweede helft hadden we wind tegen en met de grote jongens van de tegenpartij verwachten de trainers een stormloop op ons doel. Die bleef uit, mede doordat de jongens goed de bal laag hielden. En als we de bal niet hadden, stonden alle jongens goed in positie en dekten fel. Matthias had het wat drukker met achterballen nemen, maar echte kansen kreeg Voorschoten niet. Wij ook niet overigens, maar wij hadden nog steeds de voorsprong. Totdat we een keer niet goed stonden. Wederom was het het meisje dat slim achter onze verdediging stond. Zij kreeg de bal en gaf weer een mooie assist. Drie tegen drie dus. Dat was een domper, want het zal toch niet weer op een nederlaag uitlopen? Gelukkig dachten de jongens daar anders over. Allemaal bleven ze erin geloven en allemaal bleven ze ook prima spelen. Wesley, Deen en Tigo wilden achterin van geen wijken weten. En op het middenveld buffelden Mick van Egmond, Chris en Jimmie dat het een lieve lust was. Voorin doken Jesse en Mick Hovingh de gaten in en verstoorden de opbouw, waar de tegenstander bepaald niet blij van werd.
Er kwamen dan ook kansjes, over en weer, maar geen grote kansen. Wel mochten beide partijen diverse corners nemen. Die waren nagenoeg allemaal gevaarlijk, maar leverden geen doelpunt op. Totdat Tigo voor de verandering een corner nam. Hij legde de bal over de keeper heen op het hoofd van Jesse, die keurig raak kopte. Een explosie van vreugde volgde bij de jongens, want zou het dan weer een keer lukken om te winnen?!
Ze moesten nog zo’n tien minuten zien vol te houden. Voorschoten drukte na de goal nadrukkelijk naar voren, maar nog zonder resultaat en de klok tikte door. De jongens zweepten elkaar op, dat hoefden de coaches Berry en Chiel niet te doen, al zaten ook zij midden in de wedstrijd, getuige hun luidruchtige aansporingen. Met alles wat ze in zich hadden wierpen de jongens zich voor de bal. Maar aan de bal bleven ze ook geconcentreerd voetballen. En zo bleven echte kansen uit de laatste minuten van de wedstrijd. Totdat Mick Hovingh de bal in zijn handen pakte, omdat andere Mick zijn ziel en zaligheid weer eens in de strijd geworpen had en daar een pijnlijk been aan overhield. De scheidsrechter kon niet anders dan de schrikreactie van Mick bestraffen met een directe vrije trap vlakbij de eigen goal van RBB. Voorschoten nam deze slim, legde de bal breed, maar het schot werd ternauwernood van richting veranderd en belandde naast de goal. “Hoe lang nog scheids,” vroegen enkele jongens uit Voorschoten. “Dit is de laatste kans van de wedstrijd,” was het droge antwoord van de scheids. De keeper werd opgeroepen om zich ook bij het vijandelijke doel te melden. De bal werd uit de corner hard voor het Rijnsburgse doel geslingerd. Hij scheerde langs enkele hoofden en ging bij de tweede paal tussen enkele spelers door. Toen de bal naar de zijkant getikt kon worden door een RBB-er, floot de scheids af. En begon de overwinningsdans van de negen Rijnsburgers, want wat waren ze blij.
